Η πρόταση της δωρεάς έγινε μετά από αίτημα του ΕΑΤΤ προς τον Γιάννη Πατίλη και την Ηρώ Νικοπούλου, καθώς στόχος του ΕΑΤΤ είναι η απόκτηση αυστηρά επιλεγμένων αρχείων τα οποία θα αποτελέσουν το κυρίως ερευνητικό πεδίο των μεταπτυχιακών φοιτητών του Τμήματος Φιλολογίας και αντικείμενο συνεργειών με άλλους ερευνητικούς φορείς, ενώ παράλληλα θα είναι ανοικτά και σε άλλους ερευνητές. Τη σύνθετη αυτή δωρεά διεκδίκησε το ΕΑΤΤ ήδη από το 2018. Η διαδικασία ολοκληρώθηκε μέσα στο 2019 και το τελικό Ιδιωτικό Συμφωνητικό υπογράφηκε 30 Δεκεμβρίου 2019. Η δωρεά αυτή περιλαμβάνει βιβλία και περιοδικά, τα οποία θα συμπληρώσουν τις συλλογές της ΒΚΠ, 5 σώματα Αρχείων, τα οποία αποτελούν αρχειακό υλικό του ΕΑΤΤ και εικαστικά έργα της Ηρώς Νικοπούλου, που θα τοποθετηθούν στη ΒΚΠ.
Γιάννης Πατίλης

Ὁ Γιάννης Πατίλης γεννήθηκε στὶς 21 Φεβρουαρίου 1947 στὴν Ἀθήνα ἀπὸ γονεῖς καταγόμενους ἀπὸ τὸ χωριὸ Περίστα τῆς ὀρεινῆς Ναυπακτίας. Ὁ πατέρας του Παναγιώτης (1909-1983) ὑπῆρξε γιὰ τὸ μεγαλύτερο διάστημα τῆς ζωῆς του, ὅπως πολλοὶ συγχωριανοί του, πλανόδιος ἔμπορος φωτογραφιῶν, κοσμημάτων καὶ ὡρολογίων ἐνῶ ἡ μητέρα του Θεοδώρα (1921-1997) εἶχε ὡς μοναδική της ἀπασχόληση τὰ «οἰκιακά».
[bg_collapse view=”button-blue” color=”#f7f5f5″ icon=”arrow” expand_text=”Περισσότερα” collapse_text=”Λιγότερα” ]
Λίγα χρόνια ἀργότερα (1951) τὴν οἰκογένεια συμπλήρωσε μιὰ μικρότερη ἀδελφή, ἡ Βασιλική. Ἔζησε τὰ παιδικά του χρόνια στὸν Κολωνό, ὅπου παρακολούθησε τὰ μαθήματα τοῦ Δημοτικοῦ στὸ ἰδιωτικὸ ἐκπαιδευτήριο «Ὁ Πλάτων» τοῦ Μιχαὴλ Ἠλιάδη. Τὴν περίοδο 1957-2005 ἔζησε στὰ Πατήσια, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ διαστήματα 1980-81, 1981-82 καὶ 1982-87 ποὺ ἔζησε στὰ Τρόπαια Ἀρκαδίας, τὴν περιοχὴ Στρέφη στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας καὶ τὸ Νέο Ἡράκλειο Ἀττικῆς ἀντιστοίχως. Στὰ Πατήσια παρακολούθησε καὶ τὰ μαθήματα τοῦ ἑξατάξιου Γυμνασίου στὰ Γυμνάσια ἀρρένων Η΄ καὶ ΙΗ΄ ἀπ’ ὅπου καὶ ἀποφοίτησε. Σπούδασε Νομικὰ (1965-1971) καὶ Νεοελληνικὴ Φιλολογία (1973-1977) στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, ἐνῶ κατὰ τὸ διάστημα 1971-72 δούλεψε ὡς ἀσκούμενος δικηγόρος χωρὶς νὰ πάρει τὴν ἄδεια ἀσκήσεως ἐπαγγέλματος. Παρακολούθησε ἐπίσης μαθήματα κιθάρας στὸ Ἐθνικὸ Ὠδεῖο (1965-66 καὶ 1970-71) μὲ καθηγητὴ τὸν Νίκο Χαμηλοθώρη, κατὰ τὸ διάστημα δὲ 1967-70 ἔγραψε περὶ τὰ πενῆντα τραγούδια σὲ στίχους Ἑλλήνων ποιητῶν. Ὣς τὸ 1980, ὁπότε διορίστηκε στὴ Μέση Ἐκπαίδευση, ἐργάστηκε διαδοχικὰ ὡς ὑπάλληλος τοῦ Ο.Π.Α.Π. (1968-76), τῶν ΕΛ.ΤΑ. (1972-75), συντάκτης καὶ μεταφραστὴς στὶς ἐγκυκλοπαίδειες Πάπυρος-Λαροὺς-Μπριττάνικα καὶ Δομή (1978-80). Ὡς καθηγητὴς ὑπηρέτησε στὰ Τρόπαια τῆς Ἀρκαδίας (1980-1981), στὴν Δραπετσώνα (1981-1983), στὰ Ταμπούρια (1983-1985), στὰ Πατήσια (1985-1987), καὶ στὸ 6ο Ἑσπερινὸ Λύκειο Ἀθηνῶν στὴν πλατεία Βάθης (1987-2010). Τὸ 1996 ὑπῆρξε καλεσμένος ποιητὴς τοῦ Προγράμματος Ἑλληνικῶν Σπουδῶν τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Πρίνστον καὶ τὸ 2000 καλεσμένος στὸ 31ο Διεθνὲς Φεστιβὰλ Ποίησης τοῦ Ρόττερνταμ. Ἀπὸ τὸ 1999 δραστηριοποιεῖται στὰ λογοτεχνικὰ πράγματα τοῦ Δήμου Νέας Ἰωνίας ὡς μέλος τοῦ Δ.Σ. τοῦ Ἱδρύματος «Τάκης Σινόπουλος – Σπουδαστήριο Νεοελληνικῆς Ποίησης». Ἰδρυτικὸ μέλος τῆς «Ἑταιρείας Συγγραφέων» καὶ τοῦ «Κύκλου Ποιητῶν». Ἀπὸ τὸ 2005 ζεῖ στὴ Νέα Σμύρνη μὲ τὴ σύζυγό του ζωγράφο καὶ συγγραφέα Ἡρὼ Νικοπούλου. Ἀπὸ τὸν πρῶτο του γάμο μὲ τὴν φιλόλογο καὶ συγγραφέα Ἔλσα Λιαροπούλου ἀπέκτησε δύο παιδιά, τὸν Παναγιώτη καὶ τὸν Δημήτρη.
Ἐργογραφία
ΠΟΙΗΣΗ
Ὁ Μικρὸς καὶ τὸ Θηρίο (Ἰδιωτικὴ ἔκδοση, Ἀθήνα 1970) & Ἀλλὰ τώρα, προσέχτε! (Ἰδιωτικὴ ἔκδοση, Ἀθήνα 1973) & Ὑπὲρ τῶν καρπῶν (Ἐγνατία, Θεσσαλονίκη 1977, 21980) & Κέρματα (Ἐγνατία, Θεσσαλονίκη 1980) & Μὴ καπνιστὴς σὲ Χώρα Καπνιζόντων ([Ποιήματα 1970-1980], ὕψιλον/βιβλία, Ἀθήνα 1982) & Ζεστὸ Μεσημέρι (ὕψιλον/βιβλία, Ἀθήνα 1984) & Γραφέως Κάτοπτρον (ὕψιλον/βιβλία, Ἀθήνα 1989, 21999) & Ταξίδια στὴν ἴδια πόλη ([Ποιήματα 1970-1990], ὕψιλον/βιβλία, Ἀθήνα 1993, 22000) & Ἀκτὴ Καλλιμασιώτη καὶ ἄλλα ποιήματα (ὕψιλον/βιβλία, Ἀθήνα 2009) & Ἀποδρομὴ τοῦ ἀλκοὸλ καὶ ἄλλα ποιήματα (ὕψιλον/βιβλία, Ἀθήνα 2012) & Εἰκόνες ἀπὸ μιὰ νέα (Gutenberg/Σύρτις, Ἀθήνα 2015).
ΑΦΗΓΗΜΑ
Τὸ Πρόχειρον μιᾶς Αἰσθηματικῆς Ἐπιστήμης. Τριτοπρόσωπες ἡμερολογιακὲς σημειώσεις. (Τὰ Πτυχία τῶν Θυρίδων, ἀρ. 4, Ὀκτώβριος 2019).
ΚΡΙΤΙΚΗ/ΔΟΚΙΜΙΟ
Μικρὸς Τύπος: Τὸ Λογοτεχνικὸ Περιοδικό. Θεωρία καὶ Ἀσκήσεις. Κείμενα 1978-2013 (ὕψιλον/βιβλία, Ἀθήνα 2013) & Ἑλληνικὰ καὶ Ἱστορικὴ Ὀρθογραφία στὴν Πλανητικὴ Ἐποχή (Πλανόδιον/Σύρτις, Ἀθήνα 2014) & Τὸ Σπασμένο εἶναι πιὸ Ἀνθεκτικό. Στίχοι καὶ σκέψεις γιὰ τὴν ἡλικία τῶν ἐρειπίων (Gutenberg/Σύρτις, Ἀθήνα 2016) & Δημήτρης Ἀρμάος. Πρόσωπο καὶ Ἔργο. Μεροληπτικὴ Ἐξ Ὄνυχος Κατάθεση Σὲ Τριάντα Μία Στημένες Ἐρωταποκρίσεις (Gutenberg/Σύρτις, Ἀθήνα 2016) & Τὸ περιέχον περιεχόμενον. Ὁ ποιητὴς Ἀργύρης Χιόνης (1943-2011) (Εἰσαγωγικὸ δοκίμιο καὶ ἀνθολόγηση. Ἵδρυμα Τάκης Σινόπουλος & Ἐκδόσεις Γαβριηλίδης, 2016) & Χερουβεὶμ Ἀρουραῖος. Ὁ ποιητὴς Νίκος Καροῦζος (1926-1990) (Εἰσαγωγικὸ δοκίμιο καὶ ἀνθολόγηση. Ἵδρυμα Τάκης Σινόπουλος & Ἐκδόσεις Γαβριηλίδης, 2017).
ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ
Νίκου Β. Λαδᾶ, Ἀστροβατεῖ (Πρόλογος, ἐπιλογή, ἐπιμέλεια Γιάννη Πατίλη, Πλέθρον, Ἀθήνα 1986) & Ἄγγελου Θ. Σημηριώτη, Τὰ Ποιήματα [1893-1943], Τόμοι Α΄+Β΄, Εἰσαγωγή, βιβλιογραφία, φιλολογικὴ καὶ τυπογραφικὴ ἐπιμέλεια: Ἔλσα Λιαροπούλου καὶ Γιάννης Πατίλης, Πνευματικό Κέντρο Νέας Ἰωνίας Ἀττικῆς, Νέα Ιωνία 1995).
ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ (μὲ τὴν Ἡρὼ Νικοπούλου)
Ἱστορίες Μπονζάι ᾿14. 83 Μικρὰ διηγήματα. Μιὰ ἀνθολογία (Ἐκδόσεις Γαβριηλίδης, Ἀθήνα 2014) & Ἱστορίες Μπονζάι ᾿15. 61 Μικρὰ διηγήματα. Μιὰ ἀνθολογία (Ἐκδόσεις Γαβριηλίδης, Ἀθήνα 2015) & Ἱστορίες Μπονζάι ᾿16. 56 Μικρὰ διηγήματα. Μιὰ ἀνθολογία (Ἐκδόσεις Γαβριηλίδης, Ἀθήνα 2017).
ΕΚΔΟΤΙΚΗ
(Βιβλία, περιοδικὰ καὶ ἱστοσελίδες)
περ. Τὸ Δέντρο (1978, τεύχη 1-3, μὲ τὸν Κώστα Μαυρουδῆ καὶ τὸν Μιχάλη Γκανᾶ) & περ. Νῆσος· Μουσικὴ καὶ Ποίηση (1983-1985, τεύχη 1-4, μὲ τὸν Κώστα Σοφιανό, τὸν Χάρη Βρόντο καὶ τὸν Γιάννη Ζουγανέλη) & περ. Κριτικὴ καὶ Κείμενα (1984-85, τεύχη 1-3, μὲ τὸν Κώστα Σοφιανό, τὸν Χάρη Βρόντο καὶ τὸν Γιάννη Ζουγανέλη) & περ. Πλανόδιον (1986-2012, τεύχη 1-52) & περ. Ἀνεπαισθήτως (1987, τεῦχος 1) & Ἐκδόσεις Πλανόδιον (1990 κἑξ.): Σειρὰ «Λογοτεχνικὰ Φύλλα»: ἀρ. 1-90 & Σειρὰ «Σύρτις» (μὲ τὸν Ἀ.Κ. Χριστοδούλου): ἀρ. 1-7 (2013-2015, στὶς ἐκδόσεις Πλανόδιον) καὶ 8-25 (2015-2016 στὶς ἐκδόσεις Gutenberg) & Σειρὰ «Δίθυρον» (μὲ τὸν Ἀ.Κ. Χριστοδούλου): ἀρ. 1-11 (2017κἑξ. στὶς ἐκδόσεις Παρασκήνιο) & περιοδικὸ ἀρχεῖο Θυρίδες ἀρ. 1-4 (2018κἑξ. μὲ τὸν Ἀ.Κ. Χριστοδούλου, στὶς ἐκδόσεις Παρασκήνιο) & Τὰ Πτυχία τῶν Θυρίδων ἀρ. 1-4 (2019κἑξ. μὲ τὸν Ἀ.Κ. Χριστοδούλου, στὶς ἐκδόσεις Παρασκήνιο) & Ἱστορίες Μπονζάι. Ἡ αἰσθητικὴ τοῦ μικροῦ. Ἕνα ἱστολόγιο γιὰ τὸ μικρὸ διήγημα ἀπὸ τὸ λογοτεχνικὸ περιοδικὸ Πλανόδιον (2010κἑξ. Συνδιαχείριση μὲ τὴν Ἡρὼ Νικοπούλου).
ΜΟΥΣΙΚΗ
Πέρασα μὲ τὸ κόκκινο τὴ διάβαση. Παλιὰ ἠχογράφηση. Ἀπάνθισμα ἀπὸ τὰ τραγούδια τῆς περιόδου 1965-1970 («Ἀσύμμετρες Δράσεις Ἡ Μαύρη Τρύπα» – Συμπιεσμένος δίσκος. Ἰδιωτικὴ ἔκδοση, Ἀθήνα 2005). [/bg_collapse]
Ηρώ Νικοπούλου

Η Ηρώ Νικοπούλου γεννήθηκε το 1958 στην Νέα Σμύρνη όπου κατοικεί και εργάζεται. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, από όπου αποφοίτησε με άριστα, ζωγραφική με τον Νίκο Κεσσανλή και τον Δημήτρη Μυταρά και σκηνογραφία με τον Γιώργο Ζιάκα. Έχει κάνει εννέα ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
[bg_collapse view=”button-blue” color=”#f7f5f5″ icon=”arrow” expand_text=”Περισσότερα” collapse_text=”Λιγότερα” ]
Έχει επιμεληθεί τα σκηνικά και τα κουστούμια σε αρκετές θεατρικές παραστάσεις, ενώ έργα της κοσμούν εξώφυλλα πολλών βιβλίων και σελίδες λογοτεχνικών περιοδικών.
Κριτικές για το έργο της έχουν δημοσιευθεί στον ημερήσιο τύπο και σε εικαστικά περιοδικά (Τα Νέα της Τέχνης, The Art Magazine, Arti International, εφ. Τα Νέα, Έθνος, Επενδυτής, Κέρδος, Αυγή, Εποχή, κ.ά.).
Συγκαταλέγεται στο Εικαστικό Λεξικό των Ελλήνων Καλλιτεχνών 16ος-20ος αιώνας των εκδόσεων Μέλισσα (1999). Έργα της βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές (Συλλογή της Βουλής των Ελλήνων, Συλλογή Βορρέ, Συλλογή Νίκας, Μουσείο ΟΣΕ, Σ I.T.F. London, C.G.S.P. Belgium, G.I.D. Deutchlands, Trade Union of Hungarian Railwaymen Hungury, Συλλογή Υπουργείου Δικαιοσύνης, Συλλογή Εθνικής Τράπεζας, Ο.Η.Ε. Τhe Netherlands Red Cross, Amsterdam, Holland, κ.ά).
Έκανε αλλεπάλληλα ταξίδια στην Ευρώπη, στην Ασία και στην Αφρική για καλλιτεχνική ενημέρωση αλλά και για να γνωρίσει διαφορετικούς πολιτισμούς. Τα σημαντικότερα ήταν η τρίμηνη παραμονή της στην Ινδία – ιδιαίτερα η μαθητεία της στην Πούνα της Βομβάης και η προσέγγισή της με την Ανατολική φιλοσοφία καθώς και η παραμονή της στην Ολλανδία με αφορμή την υποτροφία του ΙΚΥ στο πρόγραμμα Erasmus για την Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών στη Χάγη.
Από το 1993 έως το 1996 δίδαξε εθελοντικά ζωγραφική στις κρατούμενες των Γυναικείων Φυλακών Κορυδαλλού κατόπιν ειδικής άδειας που αιτήθηκε και της χορηγήθηκε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης.
Από το 1986 ασχολείται παράλληλα με την λογοτεχνία. Έχει δημοσιεύσει ένα μυθιστόρημα, πέντε ποιητικές συλλογές και τέσσερις συλλογές διηγημάτων. Από το 2010 συνδιευθύνει την ψηφιακή επιθεώρηση για το μικρό διήγημα Πλανόδιον-Ιστορίες Μπονζάι και επιμελήθηκε με τον Γιάννη Πατίλη τις ανθολογίες μικρού διηγήματος Ιστορίες Μπονζάι για τα έτη ‘14, ‘15, ΄16 (Γαβριηλίδης).
* Έχει επιμεληθεί την επετειακή έκδοση για τα δεκαπέντε χρόνια από την πτώση των Δίδυμων Πύργων, 83 Ιστορίες Μπονζάι για το Σημείο Μηδέν (2016, Σιδέρης, με τους Βασίλη Μανουσάκη και Έλενα Σταγκουράκη), * Τα πάθη της λογοτεχνίας (2016, Καστανιώτης και Εταιρεία Συγγραφέων), * Μικροκύματα 99+1 μικρο-διηγήματα (Εφημερίδα των Συντακτών, 2018), κ.α.
Έχει συμμετάσχει ως προσκεκλημένη σε τέσσερα διεθνή φεστιβάλ ποίησης (Τουρκία, 2012, Θεσσαλονίκη, 2013, Αθήνα, 2013, Κροατία, 2015). Ποιήματα, διηγήματα και άρθρα της έχουν δημοσιευθεί στον περιοδικό, ημερήσιο και ηλεκτρονικό τύπο και έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Ρωσικά, Ισπανικά, Τουρκικά, Ρουμανικά, Βουλγαρικά και Κροατικά.
Στα Ισπανικά κυκλοφορεί μία ανθολογία ποιημάτων της με τον τίτλο Aceptiones de la Miranda (2019, El arbol de la luz, Sevilla).
Το 2019 το λογοτεχνικό περιοδικό Σίσυφος αφιέρωσε το 17ο τεύχος του στο ποιητικό και πεζογραφικό της έργο.
Είναι μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, της Εταιρείας Συγγραφέων και του Κύκλου Ποιητών.
Στην Εταιρεία Συγγραφέων διετέλεσε μέλος και ταμίας του Δ.Σ. για δύο θητείες από το 2015-16 και 2017-2018.
Διατηρεί την ιστοσελίδα: www.ironikopoulou.gr
Πεζογραφία:
* Ηρώ Νικολοπούλου και άλλες συντεχνιακές ιστορίες, (πεζογραφία, Γαβριηλίδης, 2019).
* Ασφαλής Πόλη, (πεζογραφία, Γαβριηλίδης, 2015).
* Ελληνιστί: Ο γρίφος, (πεζογραφία, Γαβριηλίδης, 2013).
* Ομελέτα με μανιτάρια, (πεζογραφία, Νεφέλη, 2007).
* Σαν σε καθρέφτη, (πεζογραφία, Μεταίχμιο, 2003).
Ποίηση
* Το πριν και το μετά την παύλα, (ποίηση, Γαβριηλίδης, 2018).
* Nineteen Poems. Six Short Stories, (ποίηση και πεζογραφία, μετάφραση Βασίλης Μανουσάκης, Γαβριηλίδης, 2015).
* Μη με ψάχνετε εδώ, (ποίηση, Πλανόδιον¸ 2009).
* Ανέμου, (ποίηση, Πλανόδιον, 1999).
* Χειμερινοί Μορφασμοί, (ποίηση, ιδιωτική έκδοση, 1993)
* Ο μύθος του οδοιπόρου (ποίηση, ιδιωτική έκδοση, 1993) [/bg_collapse]
Νάσος Νικόπουλος

Ο Νάσος Νικόπουλος γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1926. Μετά τις βασικές εγκύκλιες σπουδές που διακόπηκαν με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στη διάρκεια του οποίου έλαβε μέρος στην αντίσταση του ελληνικού λαού εναντίον των Ιταλογερμανών εισβολέων, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
[bg_collapse view=”button-blue” color=”#f7f5f5″ icon=”arrow” expand_text=”Περισσότερα” collapse_text=”Λιγότερα” ]
Σπούδασε πολιτικές επιστήμες και σκηνοθεσία θεάτρου. Στα Γράμματα εμφανίστηκε από τη δεκαετία του ’50 με σκόρπια δημοσιεύματα αισθητικού και ποιητικού λόγου σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά όπως «Εστία», «Επιθεώρηση Τέχνης», «Νεοελληνικός Λόγος», «Θερμοπύλες», «Προσανατολισμοί», «Πολιτικό Κριτήριο», «Τομές» κ.α. Το πρώτο του ποιητικό βιβλίο ήταν η Έξοδος από τη νηνεμία (Αθήνα, 1959) και ακολούθησαν Ήχος Χάλκινος (Νέστωρ, 1961), Αυλός από ξύλο και σίδερο (Νέστωρ, 1963), Φως από μεσημέρι (Εταιρεία Ελληνικών Εκδόσεων, 1965), Σχέδιο για μεγάλες επιφάνειες (Αθήνα, 1970), Ο ανθρωπισμός στο θέατρο του Τσέχωφ (δοκίμιο 1972). Πρόλογος και σχόλια στην έκδοση «Άπαντα τα θεατρικά» του Άντον Τσέχωφ (δοκίμια 1973), Τα συμβάντα και ο τοίχος (Αθήνα, 1974), Η κατάθεση (Αθήνα, 1976), Η ελπίδα στο θέατρο του Άντον Τσέχωφ (δοκίμιο 1978), Συμπληρωματική Κατάθεση (Αθήνα, 1978), Τριάντα και μια νωπογραφίες (Αθήνα, 1981), Υλικά από κατεδάφιση (Αθήνα, 1984), Έαρ το ερχόμενον (Αθήνα, 1986), Το Χρονικά της γενέθλιας πόλης (Αθήνα, 1988). Ποιήματά του έχουν μεταφρασθεί στα γαλλικά, βουλγαρικά και ρουμανικά.
Από το 1960, παράλληλα με την ποίηση, ασχολήθηκε συστηματικά και με την αισθητική και κριτική του θεάτρου ως τακτικός συνεργάτης σε διάφορα περιοδικά. Από το 1978 μέχρι το 1987 ήταν ο τακτικός θεατρικός κριτικός της εφημερίδας «Αυγή».
Διετέλεσε επί σειρά ετών σύμβουλος για τα πολιτιστικά στο Δήμο Αθηναίων. Ήταν μέλος του Δ.Σ. του «Θεάτρου του Πειραιά» και ιδρυτικό στέλεχος του «Θεάτρου Εξαρχείων».
Πέθανε στην Αθήνα το 1991.
Μεταθανατίως εκδόθηκε το 1995, από τις εκδόσεις Δελφίνι και το Μουσείο και Κέντρο Μελέτης του Ελληνικού Θεάτρου, ο τόμος Κρίσεις για το Νεοελληνικό Θέατρο, με μία επιλογή κριτικών κειμένων του.
[/bg_collapse]
Παναγιώτης Νικόπουλος

Ὁ Παναγιώτης Νικόπουλος γεννήθηκε στὸ Σικάγο τὸ 1918 ἀπὸ τὸν Γεώργιο Νικόπουλο μὲ καταγωγὴ ἀπὸ τὴν Καλαμάτα καὶ τὴν Ἀργυρὼ τὸ γένος Κατσίκα, μὲ καταγωγὴ ἀπὸ τὴν Εὔβοια. Εἶχε ἀκόμη τέσσερα ἀδέλφια, τὴν Αἰκατερίνη, μεγαλύτερή του, καί, μικρότερα κατὰ σειρά, τὸν Νάσο (ποιητὴ καὶ κριτικὸ θεάτρου), τὴν Μαγδαληνή καὶ τὸν Κώστα.
[bg_collapse view=”button-blue” color=”#f7f5f5″ icon=”arrow” expand_text=”Περισσότερα” collapse_text=”Λιγότερα” ]
Ὁ Παναγιώτης σπούδασε Οἰκονομικὰ στὴν ΑΣΟΕΕ καὶ ἐργάστηκε μετὰ τὸν πόλεμο ὡς λογιστὴς σὲ μεγάλες ἑταιρεῖες. Ἡ κήρυξη τοῦ ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου τὸν βρῆκε στρατιώτη καὶ ἡ μονάδα του προωθήθηκε στὸ ἀλβανικὸ μέτωπο, ὅπου καὶ κρατοῦσε καθημερινὸ ἡμερολόγιο μέχρι τὴν κατάρρευση τῶν ἐπιχειρήσεων τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ καὶ τὴν ἔναρξη τῆς ὀπισθοχώρησης. Ἀργότερα ὀργανώθηκε στὸ ΕΑΜ Καλαμάτας καὶ χρησιμοποιήθηκε στὴν ἐπισιτιστική του ὑπηρεσία. Συνελήφθη ἀπὸ τὶς τοπικὲς ἀρχὲς καὶ στὶς 9 Μαΐου 1944 προτάθηκε νὰ φυλακισθεῖ «ὡς ἐπικινδύνος κομμουνιστής». Δύο μῆνες μετὰ ἐξορίστηκε σὲ στρατόπεδο καταναγκαστικῆς ἐργασίας στὸ Γκρὰτς τῆς Αὐστρίας. Ὑπῆρξε ἐνεργὸ μέλος τῆς κομμουνιστικῆς ἀριστερᾶς καὶ γιὰ ἕνα διάστημα κρατήθηκε στὶς φυλακὲς Ἀκροναυπλίας. Μετά τη Μεταπολίτευση τιμήθηκε μὲ τὸ Ἀναμνηστικὸ Μετάλλιο Ἐθνικῆς Ἀντίστασης.
Παντρεύτηκε τὴν Ἑλένη (Νέλη) Παμπούκη μὲ τὴν ὁποία χώρισε σύντομα, καὶ ἀργότερα παντρεύτηκε τὴν Αὐγὴ Κασιγόνη (1923-2009, δεύτερος γάμος καὶ γιὰ τὴν ἴδια), κόρη τοῦ Ἀλεξανδρινοῦ συγγραφέα, δημοσιογράφου καὶ ἐκδότη Ἄγγελου Κασιγόνη.
Ὑπῆρξε λάτρης τῆς φωτογραφικῆς τέχνης, καλὸς ἐρασιτέχνης φωτογράφος καὶ ἔχει ἀφήσει πλούσιο φωτογραφικὸ ἀρχεῖο ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὸ 1934.
Πέθανε στὴν Ἀθήνα στὶς 27.7.2000.
Μετά ἀπὸ τὸν θάνατό του τὸ Μορφωτικὸ Ἱδρυμα τῆς Ἐθνικῆς Τράπεζας (ΜΙΕΤ) παρέλαβε ἀπὸ τήν ἀνηψιά του Ἠρὼ Νικοπούλου τά χειρόγραφα Ἡμερολόγιά του καὶ τὰ ἐξέδωσε σὲ ἕνα τόμο μὲ τὸν τίτλο Ἡμερολόγιο πολέμου (1940 -1941) & Ἡμερολόγιο αἰχμαλωσίας (1944 -1945).
[/bg_collapse]
Σημείωση του ΕΑΤΤ: (Το εργογραφικό σημείωμα του Γιάννη Πατίλη συντάχθηκε από τον ίδιο∙ τα εργογραφικά σημειώματα της Ηρώς Νικοπούλου, του Νάσου Νικόπουλου και του Παναγιώτη Νικόπουλου συντάχθηκαν από την Ηρώ Νικοπούλου. Τους ευχαριστώ. Κ.Κ.).